Eerste troostplek voor mantelzorgers
Bij heel wat mantelzorgers heeft de pandemie er ongemeen zwaar op ingehakt. Maandenlang leefden ze noodgedwongen in isolatie, moesten ze in moeilijke omstandigheden zorgen of afscheid nemen in mineur. Speciaal om deze vergeten groep een hart onder de riem te stoppen, opent vzw Mantelzorgnetwerk een unieke troostplek in een beschermde kloostertuin.
Dat er vandaag al ruim 300 troostplekken zijn ingericht verspreid over Vlaanderen, is een rechtstreeks gevolg van de coronapandemie. Ineens kon afscheid nemen niet meer met behulp van de vertrouwde rituelen, warme omhelzingen of troostende knuffels. Om in te spelen op die behoefte aan verbondenheid creëerde de organisatie Ferm talloze stille, groene plekken waar mensen los van religie en achtergrond, op hun manier troost konden vinden.
“Het succes van de troostplekken was enorm. Het blijft ook duren nu de pandemie stilaan wegebt, en we weer zoals vroeger afscheid mogen nemen”, stelt Caroline Audoor vast van Mantelzorgnetwerk, de opvolger van het vroegere Ons zorgnetwerk. “Ook bij de ruim 20 000 mantelzorgers die bij ons zijn aangesloten vingen wij signalen op dat zij nood hadden aan zo’n fysieke plek waar ze naartoe kunnen om troost te vinden of op adem te komen. Dit is een groep die het maandenlang erg zwaar heeft gehad, die vaak met angst leefde om zelf ziek te worden of om degene voor wie ze zorgen besmet te zien raken. Bovendien misten ze door de lockdown -maatregelen de steun van lotgenoten of hulp van buitenaf. Zij hadden daardoor vaak het gevoel er alleen voor te staan, ook wanneer ze een dierbare verloren”, schetst Caroline Audoor de situatie. Mantelzorger Odette worstelt daar nog steeds mee. “Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn vader. Niet in het woonzorgcentrum, niet bij de begrafenisondernemer. Ik heb mijn vader niet dood gezien, voor mij zit papa nog altijd in zijn zetel in het woonzorgcentrum. Dit maakt de verwerking tot op vandaag veel zwaarder.”
Kloostertuin
Om het onmetelijke werk dat zij dag na dag verzetten te erkennen en de mantelzorgers zelf de verdiende aandacht te geven die ze verdienen, is er nu een eerste troostplek speciaal voor hen. Die kreeg onderdak op een bijzondere plek, weg van de drukte, in de vernieuwde historische kloostertuin van Tildonk. Tegelijk komt er ook een boek uit, ‘Veerkracht en Troost’, dat getuigenissen van mantelzorgers tijdens de coronaperiode bundelt. De troostplek voor mantelzorgers bevindt zich in een sereen stil hoekje van de kloostertuin. Er prijkt een bord met daarop een speciaal voor hen geschreven gedicht en in een klein vogelhuisje vlakbij kunnen bezoekers in dit boek lezen of een boodschap achterlaten voor anderen. In het najaar worden er bloembollen geplant die in het voorjaar bloeien, als teken van hoop en veerkracht.
“Iedereen wordt ooit in zijn leven mantelzorger. Veel mensen realiseren zich dat niet, of identificeren zich er nog niet mee. Want mantelzorgen gebeurt op verschillende manieren. Dat varieert van iemand die fulltime voor een zieke partner, ouder of kind instaat tot mensen die wat minder frequent maar even toegewijd zorgen voor een buur of kennis. Dan is het belangrijk dat je weet dat je er niet alleen voor staat.”