Deze plekken werden in 2016 opgenomen in de UNESCO Werelderfgoedlijst

De site, gelegen in het hart van Andalusië in Zuid-Spanje, omvat drie megalitische monumenten: de Menga en Viera Dolmen en de Tolos van El Romeral, en twee natuurlijke monumenten: de Peña de los Enamorados en El Torcal, twee markante bergformaties in het gebied. De monumenten die gebouwd zijn in het Neolitische tijdperk en de Bronstijd, bestaan uit grote stenen blokken die kamers vormen waarvan de daken bestaan uit lateien of valse koepels. De drie tombes die begraven lagen onder de originele aarden grafheuvels behoren tot de meest opmerkelijke architecturale bouwwerken van de Europese prehistorie. Ze vormen een van de meest belangrijke voorbeelden van Europees Megalithisme.

De site bestaat uit een ommuurde groep marinegebouwen in Georgiaanse stijl en aanverwante structuren. De natuurlijke omgeving van deze kant van Antigua, met zijn diepe smalle baaien omringd door hooglanden, bood bescherming tegen orkanen en was ideaal om schepen te repareren. De bouw van de scheepswerf door de Britse marine zou niet mogelijk zijn geweest zonder de arbeid van generaties Afrikaanse slaven sinds het einde van de 18e eeuw. Doel was om de belangen van de eigenaren van de suikerplantages veilig te stellen in een tijd waarin de Europese grootmachten streden om de controle van het oostelijk Caribisch gebied.

Deze site bevindt zich op een afgezonderd plateau in Noordoost-Turkije dat uitkijkt over een ravijn dat een natuurlijke grens vormt met Armenië. Deze middeleeuwse stad werd in de loop van de eeuwen opgebouwd door christelijke en later door moslim-dynastieën. De stad bloeide in de 10e en 11e eeuw n.Chr. toen het de hoofdstad werd van het middeleeuwse Armeense koninkrijk van de Bagratuni en kon profiteren van de controle over een tak van de Zijderoute. Later, onder het bewind van de Byzantijnen, Seltsjoeken en Georgiërs bleef het de status houden van een belangrijk kruispunt voor handelskaravanen. De invasie van de Mongolen en een verwoestende aardbeving in 1319 markeerden het begin van het verval van de stad. De site toont een breed overzicht van de evolutie van middeleeuwse architectuur: van bijna alle verschillende architectonische innovaties in de regio tussen de 7e en 13e eeuw bevat de site voorbeelden.

Nalanda Mahavihara ligt in de staat Bihar in Noordoost-India. Het omvat de archeologische overblijfselen van een kloosterschool-complex daterend uit de derde eeuw v.Chr tot de dertiende eeuw n.Chr.. Het complex omvat stoepas, altaren, vihara’s (woon- en onderwijsgebouwen) en belangrijke kunstwerken in gips, steen en metaal. Nalanda is de oudste universiteit van het Indiase subcontinent waar gedurende een onafgebroken periode van 800 jaar kennis werd overgedragen. De historische ontwikkeling van de site getuigt van de ontwikkeling van het Boeddhisme tot een religie en de bloei van onderwijs- en kloostertradities.

De overblijfselen van deze ommuurde stad liggen aan de voet van een acropolis in de tegenwoordige regio Oost-Macedonië en Thracië. De stad werd in 356 v.Chr. gesticht door de Macedonische koning Philip II, langs de antieke route die Europa en Azië verbindt, de Via Egnatia. De stad ontwikkelde zich tot een ‘kleine versie van Rome’, na de vestiging van het Romeinse Rijk in de decennia na de slag om Philippi, in 42 v.Chr. Het Hellistische theater en de graftempel (heroön) werden aangevuld met Romeinse bouwwerken zoals het forum. Later werd de stad een centrum van het christelijk geloof na het bezoek van de apostel Paulus in 49-50 n.Chr. De overblijfselen van diverse basilieken getuigen op bijzondere wijze van de vroege stichting van het christendom.

De steile kalkstenen kliffen aan de oostelijke zijde van de Rots van Gibraltar bevatten vier grotten met archeologische en paleontologische afzettingen die getuigen van bewoning door Neanderthalers gedurende een tijdspanne van meer dan 125.000 jaar. De culturele tradities van de Neanderthalers blijken uit de aangetroffen resten die bewijzen dat ze op vogels en zeedieren jaagden, veren gebruikten ter ornamentatie en de aanwezigheid van abstracte rotstekeningen. Wetenschappelijk onderzoek in deze grotten heeft substantieel bijgedragen aan de debatten rondom Neanderthalers en menselijke evolutie.

Nan Madol bestaat uit een serie van 99 kunstmatige eilandjes voor de zuidoostkust van Pohnpei die geconstrueerd zijn met muren van basalt en blokken koraal. De eilandjes herbergen de overblijfselen van stenen paleizen, tempels, tombes en woonhuizen gebouwd tussen 1200 en 1500 n.Chr. De ruïnes waren het ceremoniële centrum van de Saudeleur dynastie, een levendige periode in de pacifische eilandcultuur. De enorme schaal van de gebouwen, het technische vernuft en de concentratie van megalitische structuren getuigen van complexe sociale en religieuze praktijken binnen de eilandsamenlevingen uit die periode. De site is ook ingeschreven op de Gevarenlijst van Werelderfgoed omdat de verzilting van de watergangen bijdraagt aan een ongecontroleerde groei van mangrovebossen die de gebouwen ondermijnt.

Het Pampulha Modern Ensemble was het middelpunt van een visionair stadstuinproject dat in 1940 werd gemaakt in Belo Horizonte, de hoofdstad van de Braziliaanse deelstaat Minas Gerais. Het ontwerp van architect Oscar Niemeyer, die hiervoor samenwerkte met vernieuwende kunstenaars, bevat onder meer een casino, een danszaal, de Golf Yacht Club en de São Francisco de Assis kerk. Het geheel is aangelegd rondom een kunstmatig meer. Het Ensemble bevat gewaagde constructies die het vormbare potentieel van beton maximaal uitbuiten, waarbij de architectuur, het landschapsontwerp, beeldhouwwerken en schilderijen een harmonieus geheel vormen. Lokale tradities, het Braziliaanse klimaat en de natuurlijke omgeving hebben voor dit project de principes van de moderne architectuur beïnvloed.

Dit werelderfgoed omvat 30 locaties in Bosnië en Herzegovina, West-Servië, West-Montenegro en Centraal- en Zuid-Kroatië met begraafplaatsen en middeleeuwse grafstenen, ste?ci genoemd, die regionaal verschillen. De begraafplaatsen dateren uit de twaalfde tot de zestiende eeuw n.Chr. en zijn aangelegd in rijen, zoals gebruikelijk was in middeleeuws Europa. De ste?ci zijn meestal gehouwen uit kalksteen en bevatten een breed scala aan verschillende decoratieve motieven en inscripties. De motieven laten zowel de iconografische continuïteit in deze periode zien als karakteristieke lokale tradities.

De zeventien sites die bij dit transnationale werelderfgoed behoren zijn verspreid over zeven landen en getuigen van de uitvinding van een nieuwe architecturale taal die een breuk maakte met het verleden. De bouwwerken zijn in de loop van vijftig jaar neergezet, een periode van “geduldig onderzoek”, zoals Le Corbusier haar omschreef. Het Complexe du Capitole in Chandigarh (India), het Nationaal Museum voor Westerse Kunst in Tokio (Japan), het Huis van Dr. Curutchet in La Plata (Argentië) en de kerk Notre Dame Du Haut, Ronchamp (Frankrijk op de foto) laten nieuwe architecturale oplossingen en technieken zien die de Moderne Beweging in de 20ste eeuw ontwikkelde en toepaste om tegemoet te komen aan de behoeften van de samenleving. Deze creatieve meesterwerken getuigen ook van de internationalisering van de architectuurpraktijk over de hele wereld.

In de droge regio’s van Iran worden agrarische en permanente nederzettingen vaak voorzien van water door het eeuwenoude qanat-systeem. Met behulp van de zwaartekracht tapt men via ondergrondse tunnels – vaak van kilometers lang – water af uit hoger gelegen grondwaterhoudende bodemlagen, ook wel aquifers genoemd. De elf qanaten waaruit het systeem bestaat bevatten rustplaatsen voor arbeiders, waterreservoirs en watermolens. Het traditionele gemeenschappelijke watermanagementsysteem functioneert nog altijd en maakt een gelijkwaardige en duurzame vorm van waterverdeling mogelijk. De qanaten zijn een exceptioneel voorbeeld van culturele tradities en beschavingen in droge woestijngebieden.

Gelegen op de steile kliffen in de grensregio’s van Zuidwest-China, illustreren deze 38 sites met rotskunst het leven en de rituelen van het Luoyue-volk. De sites dateren uit de periode rond de vijfde eeuw v.Chr. tot de tweede eeuw n.Chr en zijn gelegen in een karstlandschap met rivieren en plateaus. De afbeeldingen laten ceremoniën zien waarvan de interpretatie is dat ze behoren bij de ‘bronzen trommel’-cultuur, ooit wijdverbreid in Zuid-China. Dit culturele landschap is het enige overblijfsel van deze cultuur.

Deze archipel is gelegen in het oostelijk deel van de Stille Oceaan en bestaat uit vier afgelegen eilanden en het omringende water: San Benedicto, Socorro, Roca Partida en Clarión. De archipel is deel van een onderwater gelegen bergketen waarbij de eilanden de pieken zijn van vulkamen die boven zeeniveau uitsteken. De eilanden leveren een zeer belangrijke habitat op voor een reeks van wilde dieren, en zijn bijzonder belangrijk voor zeevogels. De omliggende wateren hebben een opmerkelijke rijkheid aan grote zeedieren zoals mantas, walvissen, dolfijnen en haaien.

Deze werelderfgoedsite is gelegen in de provincie Hubei, in het centrale deel van Oost-China en bestaat uit twee componenten: Shennongding/Badong in het westen en Laojunshan in het oosten. Het omvat het grootste nog aanwezige oerbos in Centraal-China waar vele zeldzame diersoorten leven, zoals de Chinese reuzensalamander, de gouden of stompneusaap, de nevelpanter, de luipaard en de Aziatische zwarte beer. Hubei Shennongjia is een van drie centra van grote biodiversiteit in China. Het gebied speelde een hoofdrol in de geschiedenis van het botanisch onderzoek en was voor internationale plantenverzamelexpedities een belangrijk object van studie in de 19e en 20e eeuw.

De Dasht-e Lut woestijn, is gelegen in het zuidoosten van Iran. Tussen juni en oktober wordt dit dorre subtropische gebied geteisterd door sterke winden die sedimenten transporteren en op kolossale schaal erosie veroorzaken. Als gevolg hiervan kent het gebied sommige van de meest spectaculaire voorbeelden van door winderosie veroorzaakte yardangs (geribbelde bergruggen). Verder bevat het gebied uitvoerige steenwoestijnen en plekken met zandduinen. De Dasht-e Lut woestijn is een toonbeeld van de voortgang van geologische processen.

Deze fossielenvindplaats bevindt zich aan de kust op de zuidoostelijke punt van het eiland Newfoundland in Oost-Canada. De site bestaat uit een smalle, 17 km. lange, strook van ruige kliffen. De rotsen, van origine zeebodem, dateren uit het Ediacarium (580-560 miljoen jaar geleden). Het gebied bevat de oudste collectie van grotere fossielen ter wereld. Deze fossielen markeren een waterscheiding in de geschiedenis van de aarde: de verschijning van grote, biologisch complexe organismen, na ongeveer drie miljard jaar van evolutie en dominantie van micro-organismen.

Het gebied bestaat uit twee delen: Sanganeb is een geïsoleerde koraalrifstructuur in het centrale deel van de Rode Zee en het enige atol, gelegen op 25 km, voor de kustlijn van Soedan. Het tweede deel bestaat uit de Baai van Dungonab en het eiland Mukkawar, 125 km ten noorden van de havenstad Port Soedan. Het diverse gebied bevat koraalriffen, mangrovebossen, zeewierbedden, stranden en eilandjes. De site wordt bevolkt door zeevogels, zeezoogdieren, vissen, haaien, schildpadden en mantaroggen. De Baai van Dungonab heeft een belangrijke populatie Doejongs, Indische zeekoeien.

Deze transnationale site bevindt zich in het Tien-Shan gebergte, een van de grootste bergketens ter wereld. Het westelijk deel van Tien-Shan ligt tussen 700 en 4500 meter hoogte. Het omvat diverse landschappen met een exceptioneel rijke biodiversiteit, verschillende types bos en unieke plantengemeenschappen. Het gebied is mondiaal van belang omdat veel geteelde fruitsoorten er hun oorsprong vinden.

Het Ennedi Massief, in het noordoosten van Tsjaad, is door de tijd heen door water- en winderosie gevormd tot een plateau met diepe kloven en valleien: een spectaculair landschap gemarkeerd door kliffen, natuurlijke bogen en pitons. In de grootste kloven speelt de permanente aanwezigheid van water een essentiële rol in het ecosysteem van het massief, waardoor zowel flora, fauna als de mens er konden leven. De grotten, kloven en beschutte plaatsen bevatten duizenden uitgehakte en geschilderde rotstekeningen, waardoor dit een van de grootste verzamelingen van petrogliefen is in de Sahara.

Het Khangchendzonga Nationaal Park ligt in Noord-India, in de staat Sikkim, in het hart van het Indiase Himalaya-gebergte. Het omvat een unieke diversiteit aan vlaktes, valleien, meren, gletsjers en spectaculaire besneeuwde bergen met oude bossen. Ook de op twee na hoogste berg ter wereld, de Kangchenjunga bevindt zich in het gebied. Deze berg en diverse andere elementen zoals grotten, rivieren en meren zijn heilig voor de oorspronkelijke bevolking van Sikkim. De mythologische verhalen en gebruiken zijn geïntegreerd met het Boeddhisme en vormen de basis voor de identiteit van de bevolking van Sikkim.

De Ahwar bestaat uit zeven locaties: drie archeologische sites en vier waterrijke moerasgebieden in Zuid-Irak. De archeologische steden Uruk en Ur, evenals de Tell van Eridu, zijn overblijfselen van Sumerische steden en nederzettingen die zich in Zuid-Mesopotamië ontwikkelden tussen het vierde en derde millennium voor Christus. De moerasdelta van de rivieren de Tigris en de Eufraat is een van ’s werelds grootste inlandse deltasystemen in een extreem heet en droog klimaat.