Helft van langdurig zieken kampt met financiële problemen

Dat gezondheidskosten tot financiële problemen kunnen leiden blijkt nog maar eens uit een recente enquête van de Christelijke Mutualiteiten (CM).

De Christelijke Mutualiteiten (CM), Samana (vroeger ziekenzorg) en Altéo (de Waalse tegenhanger van Samana) ondervroegen ongeveer 500 invalide personen (vanaf 1 jaar arbeidsongeschiktheid) bij hen thuis over de sociale en financiële gevolgen van ziek zijn.

Hieruit blijkt dat de helft van de families waarvan één lid invalide is, te kampen krijgt met financiële moeilijkheden. In zoverre zelfs dat sommigen bepaalde gezondheidsuitgaven uitstellen. Ook de terugkeer naar het werk blijkt niet evident: 83% van de invalide personen hebben niet meer gewerkt sinds het begin van hun arbeidsongeschiktheid.

Top 4

Als je de top 4 van de uitgaven van invalide personen vergelijkt met die van gezonde mensen, dan staat bij beiden huisvesting op één. Het grote verschil is dat bij gezonde personen uitgaven voor vrije tijd een plaatsje hebben binnen de top 4 (naast voeding en transport), terwijl dat bij mensen die veel gezondheidskosten hebben niet het geval is. Daar nemen net die gezondheidskosten een plaatsje in binnen de top 4 van de uitgaven (11%). Gemiddeld bedragen de gezondheidskosten € 243 per maand. Hospitalisatiekosten, geneesmiddelen en raadplegingen bij artsen vormen de grootste uitgaafposten binnen de verplichte ziekteverzekering. Buiten de verplichte ziekteverzekering wegen volgende kosten door: thuishulp, transport om medische redenen, paramedische gezondheidskosten (psycholoog, diëtist,..), parafarmacie (bv. voedingssupplementen, incontinentiemateriaal,...), niet terugbetaalbare geneesmiddelen.

Terug naar het werk

Langdurig zieken worden sinds 2016 via een re-integratietraject aangemoedigd om het werk te hervatten. Na 6 maanden worden ze uitgenodigd voor een gesprek met een medewerker van het ziekenfonds. Maar hoe denken mensen die langdurig ziek zijn zelf over hun re-integratiekansen? Uit de enquête blijkt dat daar twee factoren spelen: de duurtijd van de afwezigheid en de leeftijd. Hoe langer iemand niet meer aan het werk is, hoe lager hij de kans inschat dat een terugkeer mogelijk is. En ook hoe ouder hij is, hoe minder kans hij zichzelf geeft om terug te keren. Bij de voorwaarden voor een terugkeer, wordt aangegeven: geen inkomensverlies als je terug ziek zou worden, de arbeidsvoorwaarden, het feit of je al dan niet aangepast werk kan doen, de aard en inhoud van het werk.

Preventie

De CM en haar bewegingen pleiten vooral voor preventie om de risico’s van arbeidsongeschiktheid te verminderen. Ze denken daarbij vooral aan fysieke en psychosociale arbeidsvoorwaarden. Wat de eindeloopbaan betreft, meent de CM dat de regeringsmaatregelen (verhoging van de pensioenleeftijd, minder mogelijkheid tot het nemen van een tijdskrediet) de druk op de sector van de ziekte – en invaliditeitsuitkeringen alleen maar doen toenemen. Voorzitter Luc Van Gorp stelt dat de eindeloopbaanmaatregelen van de regering Michel (optrekken wettelijke pensioenleeftijd tot 67 jaar, beperking brugpensioen en tijdskrediet) de sector nog meer onder druk zetten. We moeten volgens hem net massaal investeren in een eindeloopbaanbeleid dat rekening houdt met de gezondheidstoestand van werknemers, zoals dat vandaag al gebeurt in Scandinavische landen.