Manu Dumoulin zoekt schelpen
Met schelpen waar ik maar geen hoogte van krijg, bel ik bij Manu Dumoulin (62) aan. Er blijkt een otterschelp en een kastanjeschelp tussen te zitten. Het opzoekwerk is de perfecte aanzet voor een babbel. Dat hij al van kleins af geïnteresseerd is in de natuur, vertelt hij. En welke openbaring toen hij lid werd van de Belgische Jeugdbond voor Natuurstudie. Zijn vrees dat hij een wat zonderlinge jongen was met een uitgesproken interesse voor zee en bos bleek ongegrond. Er waren nog jonge gasten met die passie. Nu is hij aangesloten bij de Strandwerkgroep, maar liefst gaat hij alleen struinen op het strand. Alleen met de zee en zijn gedachten.
Vroeger woonde hij ruimer en had hij een immense verzameling schelpen. Alles wat enigszins waarde kon hebben, sleepte hij mee naar huis. Nu zoekt hij gerichter. “Ik zeef het zand om microschelpen te vinden, kleine weekdieren die je amper met het blote oog ziet. Loop je langs het strand, dan zal je ze nooit opmerken. Ik vind het interessanter om één organisme te bestuderen. Zo onderzoek ik nu het wit muizenoortje, een zeldzaam slakje, doorzichtig, lichtschuw. Onder een steen in de Baai van Heist vond ik enkele exemplaren en nu wil ik uitspitten waarom het slakje net daar leeft, waarmee het zich voedt, welke andere organismen je in haar omgeving vindt. Dat is veel interessanter dan zomaar verzamelen. Zo doorzie ik het systeem, kom ik tot inzichten.”
Hij vertelt dat de natuur begrijpen hem ook meer inzicht in zichzelf biedt. “Zelfs het kleinste slakje leert me zaken over mezelf”, zegt hij simpelweg. Een authentieke uitspraak van een fervente aanhanger van de deep ecology: elk niet-menselijk leven heeft evenveel recht als de mens om te leven en te floreren op deze planeet.
Albert Maes bundelt mijmeringen
“Twintig jaar geleden heb ik eens berekend hoeveel dagen ik nog te leven had, ervan uitgaand dat ik 82 jaar oud word. Sindsdien trek ik daar elke ochtend een dag van af. Om te beseffen dat ik die dag nooit meer kan terugkopen. Ik kan hem verknoeien of ik kan van elke dag genieten.” Nochtans verliepen die dagen voor Albert Maes (69), de oprichter en ex-bedrijfsleider van Groep Maes, niet altijd stressof probleemloos. “Als je een bedrijf hebt, zijn er altijd problemen. We hadden 200 medewerkers in dienst en dagelijks 300 hoogtewerkers op de baan. Nu leiden mijn kinderen het bedrijf, maar vroeger kwamen werknemers bij mij aankloppen met hun beslommeringen. Ik moest ervoor zorgen dat ze na een gesprek met mij weer zwevend aan het werk gingen. Om in die sfeer te geraken zonderde ik me elke ochtend een half uurtje af, ik luisterde naar muziek en schreef een gedicht. Dat maakte me rustig.”
Stress, opgroeiende kinderen, de dood van een jobstudent, de deugd van een rondje hardlopen,... de gedichten gunnen je een blik in het innerlijke leven van Albert Maes. Dat zijn mijmeringen nu een boek zijn, is eerder toevallig: een bevriende consultant runt in bijberoep een uitgeverij en vond het de moeite om ze uit te geven. “Ik heb er geen probleem mee om als bedrijfsleider mijn gevoelens te tonen. Ik heb niets te verbergen. Een aantal werknemers kreeg het boek zelfs cadeau. Ik zei zelf vaak tegen mijn mensen dat ze elke dag een half uurtje moesten niksen, een boek lezen, mijmeren,... Zo kom je op ideeën. Dat is belangrijk.”
De opbrengst van de verkoop gaat naar GRAM, een initiatief dat jongeren – en hun ouders – wil motiveren om een echt vak te leren. “De huidige onderwijscultuur, met het watervalsysteem, is slecht voor de leerlingen. Ze voelen zich mislukt. Als ze meteen in de juiste richting zitten, hebben ze veel meer zelfvertrouwen”, gelooft Albert Maes.
Mijmeringen als een snik — Albert Maes — Reality Bites Publishing — ?19,95 — isbn 9789490783464
Albert Maes bundelt mijmeringen
“Twintig jaar geleden heb ik eens berekend hoeveel dagen ik nog te leven had, ervan uitgaand dat ik 82 jaar oud word. Sindsdien trek ik daar elke ochtend een dag van af. Om te beseffen dat ik die dag nooit meer kan terugkopen. Ik kan hem verknoeien of ik kan van elke dag genieten.” Nochtans verliepen die dagen voor Albert Maes (69), de oprichter en ex-bedrijfsleider van Groep Maes, niet altijd stressof probleemloos. “Als je een bedrijf hebt, zijn er altijd problemen. We hadden 200 medewerkers in dienst en dagelijks 300 hoogtewerkers op de baan. Nu leiden mijn kinderen het bedrijf, maar vroeger kwamen werknemers bij mij aankloppen met hun beslommeringen. Ik moest ervoor zorgen dat ze na een gesprek met mij weer zwevend aan het werk gingen. Om in die sfeer te geraken zonderde ik me elke ochtend een half uurtje af, ik luisterde naar muziek en schreef een gedicht. Dat maakte me rustig.”
Stress, opgroeiende kinderen, de dood van een jobstudent, de deugd van een rondje hardlopen,... de gedichten gunnen je een blik in het innerlijke leven van Albert Maes. Dat zijn mijmeringen nu een boek zijn, is eerder toevallig: een bevriende consultant runt in bijberoep een uitgeverij en vond het de moeite om ze uit te geven. “Ik heb er geen probleem mee om als bedrijfsleider mijn gevoelens te tonen. Ik heb niets te verbergen. Een aantal werknemers kreeg het boek zelfs cadeau. Ik zei zelf vaak tegen mijn mensen dat ze elke dag een half uurtje moesten niksen, een boek lezen, mijmeren,... Zo kom je op ideeën. Dat is belangrijk.”
De opbrengst van de verkoop gaat naar GRAM, een initiatief dat jongeren – en hun ouders – wil motiveren om een echt vak te leren. “De huidige onderwijscultuur, met het watervalsysteem, is slecht voor de leerlingen. Ze voelen zich mislukt. Als ze meteen in de juiste richting zitten, hebben ze veel meer zelfvertrouwen”, gelooft Albert Maes.
Mijmeringen als een snik — Albert Maes — Reality Bites Publishing — ?19,95 — isbn 9789490783464
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
Partner Content
Manu Dumoulin zoekt schelpen
Wil je dit artikel verder lezen?
Kies je Plus Magazine abonnement
Plus Magazine
