De voor- en nadelen van MiFID II

Tien jaar geleden werd de Europese richtlijn betreffende de markten voor financiële instrumenten – MiFID – ingevoerd. De richtlijn beoogde een omwenteling in de beleggingswereld, met onder meer een vergunningsplicht, de opdeling van de klanten in categorieën en het opstellen van een beleggersprofiel.

Vanaf 2018 zullen banken zich aan een nieuwe Europese richtlijn, MiFID II, moeten houden. “Die moet de belegger nog beter beschermen en voor nog meer transparantie zorgen”, verduidelijkt Marc Danneels. “Meer transparantie op het vlak van de kosten bijvoorbeeld, waarbij de klant een overzicht moet krijgen van alle kosten waaraan hij wordt blootgesteld.

Etienne de Callataÿ wijst er ook op dat retrocessies – de commissie die een beleggingsadviseur krijgt van de promotor van een beleggingsfonds – verboden worden, behalve voor nietonafhankelijke beleggingsadviseurs. Elke speler zal dus moeten kiezen tussen onafhankelijk blijven (voor de klant een waarborg voor kwaliteit) en retrocessies. Want die afschaffen zal voor een aanzienlijke winstderving zorgen, die enkel kan worden gecompenseerd door de kosten die de klant worden aangerekend.

Wat het aspect bescherming betreft, wordt het beleggersprofiel verder uitgebreid, zodat beleggingsadviseurs een nog beter zicht krijgen op de behoeften en de kennis van hun klanten. Die informatie zullen ze moeten aanwenden om het best mogelijke advies te geven, want elke aanbeveling zal moeten worden gemotiveerd aan de hand van een gepersonaliseerd verslag.

Beleggingsadviseurs lijken bereid om de uitdagingen van MiFID II aan te gaan en hun expertise echt ten dienste te stellen van hun klanten. Advocaten en de consultancybedrijven vrezen echter een verschraling van het productaanbod. De kans bestaat dat instellingen zich op hun eigen fondsen zullen terugplooien en fondsen van derden links zullen laten liggen. Beleggingsfondsen per profiel zullen wellicht verder worden uitgebouwd. Maatwerk zal dan voorbehouden zijn voor (erg) welgestelde klanten.