CHANTAL VANCOPPENOLLE (54) Archiefdozen vol over mijn ziekte Dat geeft me weer controle

Darmkanker is de tweede meest voorkomende kanker bij mannen én vrouwen. Het aantal diagnoses stijgt, het bevolkingsonderzoek brengt de ziekte almaar vroeger aan het licht, maar wat patiënten meemaken valt niet in cijfertjes te vatten. Vier getuigenissen.

“Mijn leven als vijftiger is bepaald door darmkanker. Als archivaris heb ik er dozen vol van verzameld: van knipsels tot steunkaartjes. Ik vond net hartverwarmend om te lezen dat ik nog zoveel voor anderen betekende. Door wat mij overkwam tastbaar te maken, kreeg ik terug een gevoel van controle. Ik ben intussen ook aan een boek begonnen. Niet specifiek over de kanker, maar over mijn leven. Dingen aan het papier toevertrouwen is voor mij een vorm van therapie. Die vele ervaringen die ik heb mogen meemaken en de bagage die ik daardoor heb, sterken mij vandaag om het draaglijk te houden. Daar geloof ik heel sterk in. Je kunt nog zo goed omringd zijn – en dat ben ik zeker -, uiteindelijk moet je bij jezelf een soort mentale kracht vinden om ermee om te gaan, en schoonheid zien en geluk vinden rondom jou.

Mijn vijftigste verjaardag vierde ik nog zorgeloos, al kampte ik toen al wel met ijzertekort en voelde ik me al een poos uitgeput. Een coloscopie ontwaarde een darmtumor en niet veel later kreeg ik te horen dat er uitzaaiingen waren in de lever en mogelijk in de longen. Omdat mijn kinderen volop in de examens zaten, hielden mijn man en ik het eerst nog stil, maar op mijn werk bereidde ik me al voor om mijn dossiers over te dragen aan een vervanger. Het lastigste vond ik om het aan mijn moeder te vertellen. Zij woont alleen en heeft al eens een dochter verloren. Ik wilde haar mijn ziekte zo graag besparen.

De oncoloog benadrukte dat het ernstig was, maar dat ik wel geopereerd kon worden. Voor de realistische manier waarop hij dat aanbracht ben ik hem nog altijd dankbaar. De chemo, de ingreep en opnieuw chemo bleken aanvankelijk succesvol. Ik maakte zelfs plannen om mijn baan als operationeel directeur weer op te nemen. Maar na enkele maanden kreeg ik opnieuw pijn en bleek er sprake van een razendsnel groeiende tumor in de eierstokken. De kanker bleek ook uitgezaaid naar mijn buikvlies en er was weer een zware operatie met een tijdelijke stoma nodig. Op dat moment drong dat niet door. Ik ben toen zelfs bewust geen informatie gaan opzoeken. Nadien moet je heel veel opnieuw leren, maar ik liet me niet opsluiten en de steun van mijn familie en vrienden deed wonderen. Ook aan lotgenoten heb ik veel. Want je weet pas wat het is om met de dood voor ogen te leven, wanneer je zoiets doormaakt. Gesprekken met anderen gaan sindsdien veel dieper. Ik heb het aanvaard dat ik niet meer de oude word. Niet zonder pijn in het hart heb ik afscheid genomen van mijn job, maar ik vind dat ik opnieuw levenskwaliteit heb. Ik hoop dat die kanker tot een soort chronische ziekte verwordt.

Een tijdje terug zijn weer verdachte plekjes gezien in mijn longen, maar in overleg met de arts heb ik beslist om de chemo uit te stellen en eerst aan te sterken via oncofitness, gezonde voeding en supplementen zoals kurkuma. Ik kan het loslaten dat die kanker in mijn lichaam is en intussen genieten. Kanker bepaalt mijn leven, maar ik duld niet dat de ziekte mijn leven overneemt. Elke dag dat je kniest, maak je alleen jezelf en je omgeving ongelukkig en ga je nog sneller achteruit. Tijd is zo belangrijk voor mij, om bij mijn man en kinderen te zijn. Zolang ik de angst niet laat regeren, kan ik leven in het nu. Ik verdoe mijn tijd niet met vragen als ‘waarom ik?’ Toen ik in het ziekenhuis lag, maakte het kijken naar een mooie bos bloemen mij gelukkig. Schoonheid heeft voor mij een helende kracht.”

KARI VAN HOORICK – FOTO’S FRANK BAHNMULLER