Zo herdenken jullie overleden nabestaanden

Op onze lezersoproep kwamen zoveel hartverwarmende reacties dat we ze niet op één bladzijde kregen. Hieronder vind je er nog een aantal die ontroeren, inspiratie geven, aan het denken zetten...

Stenen

Mooie stenen leg ik op het graf, van overal meegebracht, zo kom ik met mijn verhaal naar mijn overleden echtgenoot. Omdat hij kapitein was, hebben mijn zonen een gezonken roeiboot als symbool gelast, het touw ligt rond een boom die het kruis vervangt, deze wijst ook naar de hemel en zit geworteld in de grond. De stenen zijn de kade waar hij aangemeerd ligt. Waar ik ben op verlof, zoek ik een mooie steen, en ik ga hem nadien bij Bob leggen. Soms schrijf ik er op van waar de steen komt, of ik versier de kei met kleuren. Zo werkt dit dubbel tot troost.

Hilde Van Noten, Antwerpen

Niets gaat verloren

Ik brand geregeld een kaarsje bij de foto van mijn geliefde, plaats voor ieder seizoen verse bloemen op zijn graf, spreek tegen hem en voel vanbinnen dat van alles wat uit liefde geboren is niets verloren gaat en de verbondenheid blijft, over de grens van de dood.

Helena Block, Sint-Amandsberg

Deurtjes in mijn hart

Toen mijn ouders stierven, was ik nog niet lang getrouwd, en deze mensen waren oud... het deed pijn, doch na een tijdje heb ik het aanvaard. Mijn man stierf op zijn veertigste aan maagkanker en ik bleef achter met een dochtertje van 8 jaar. Ik ging dagelijks naar ’t kerkhof, maar na een tijdje vermindert dat... ik opende een deurtje in mijn hart voor Leo. Mijn vriend Emiel stierf na een lat-relatie van 24 jaar. Ook zijn graf bezocht ik, en na een tijdje... opende ik een tweede luik in mijn hart, voor Emiel.

Dré en ik kenden elkaar zo’n twee maanden toen hij erg ziek werd, het werden 8 lange jaren van vechten voor hij uiteindelijk bezweek aan die kanker. Het verdriet was heel intens, dagelijks kerkhof, de mooiste bloemen, de boosheid. Maar nu, na 6 maanden, heb ik een derde luik geopend in mijn hart voor Dré.

Ik koester ook herinneringen en foto’s en besef heel duidelijk dat een kerkhof slechts schijn is. Wat mijn mannen bindt, ben ik, de vrouw waar ze van hielden, en andersom. De graven van mijn ouders en van Leo zijn weg, maar op 1 november zal ik wel voor een graf staan, met of zonder bloemen, maar met veel liefde voor hen, die mijn leven kleurden.

Anny Terreur, Rijkevorsel

Contact

Door jarenlange studie na het overlijden van mijn vorige partner, ben ik in aanraking gekomen met het hiernamaals. Toen wist ik niet wat mij overkwam, ik kreeg ’s nachts namelijk bezoek van mijn overleden man, die mij boodschappen bracht. Ik ben mij hierin beginnen te verdiepen. Het lichaam is maar een verpakking, maar de ziel is eeuwig.

Rita de Brabander, via mail

Gedichtjes

Mijn dierbare zus, die bij ons inwoonde, was net 50 jaar toen ze overleed. Ik verwerk haar dood door heel veel gedichtjes voor haar te schrijven, maar na vijf jaar blijft het gemis en de pijn nog even zwaar.

Chrysanten voor mijn zus Ghislaine (2/5/1960-3/2/2011)

Koude regendruppels vermengen zich met mijn warme tranen,

deze vallen neer op je koude grafsteen.

November... chrysanten rondom jou.

Ze vertellen zo veel.

Zelfs de warmte van de herfstzon

Brent jou niet terug.

Koude regendruppels en mijn warme tranen

Blijven koud aanvoelen... verdriet.

En toch... zolang er regendruppels zijn,

Zal de warmte van wat eens je glimlach was,

Jou voor altijd levend houden, heel diep in mijn hart,

Niet enkel in november.

Ik mis jou zo, lieve zus.

Annie Bavré, Burst (Erpe-Mere)

Herinneringen en muziek

Mijn vader is al 36 jaar overleden, ik ga een paar keer per jaar samen met mijn moeder naar het kerkhof in de provincie Luik, zelf woon ik in Gent). Moeder heeft gehuurd voor vijftig jaren tot einde contract en zolang zal ik het ook wel bezoeken. Maar vernieuwen zal ik het niet, omdat moeder zelf kiest voor uitstrooing van haar as op een gemeenschapelijke weide. Wij wonen allen verspreid in Belgie en buitenland... dus is dat het beste voor ons. Herinneren doe we wel met muziek , naar fotos kijken, met bepaalde voorvallen in het leven...gewoon hem indachtig zijn is voor mij voldoende. En een foto in huis.
Jocelyne Frenay, Gent

Juweeltje

We zetten een plantje bij het graf. En ik draag die dag een juweeltje van mijn moeder.
Maria Vanherck, Dessel

Balkon

Omdat ik zo vele overledenen in mijn omgeving heb waarvan sommige uitgestrooid,koop ik elk jaar een zestal mooie chrysanten. Die plaats ik op mijn balkon met zicht van uit de woonkamer. Dan zeg ik tegen al mijn dierbaren.Kijken jullie van af hier boven dan zie ik ze hier beneden. Zo iedereen tevreden.
Marie-José Verlinden, Berchem

Website

Met een website over onze overleden Lies...
http://lies.buurtwijzer.be
Michel Christiaens, Brugge

Samen

Met broer en zus plaatsen we elk jaar een mooi bloemstuk op het graf van onze ouders, en proberen we om op 1 november samen het graf te gaan bezoeken. Meer kunnen we niet doen.
Frans Vandepitte, Hooglede

Elke dag

Een bezoek aan het kerkhof is voor mij niet echt nodig. Een foto op de schouw en regelmatig een fris en kleurrijk bloemeke erbij ... een praatje als het wat minder gaat en een dikke merci als je iets leuks hebt meegemaakt, dat is voor mij hoe ik mijn partner en ouders herdenk. Ze zijn er nog elke dag ... in mijn hart en in mijn leven!
Nicole van Geel, Hingene

Vroeger/nu

Vroeger steeds met een plant, nu gaan we het graf wel verzorgen maar kopen we niets meer.
Katelijne Devillé, Halle

Hebbedingetjes

Herinneringen ophalen met andere nabestaanden en ook situaties beleven die deze herinneringen naar voren laten komen. Ook koester ik enkele persoonlijke hebbedingetjes.
Hilde Ramael, Wuustwezel

Bloemen

Ik zet bloemen op het kerkhof
Rolanda Fontaine, Langemark