Anne Vanderdonckt

Wie geeft de Tamagotchi een verse luier?

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Na 20 jaar maakt de Tamagotchi een comeback. De doelgroep: nostalgische volwassenen. Maar waarom zouden wij, die erg op onze vrijheid gesteld zijn, ons uit vrije wil uitsloven voor geconnecteerde prullen die een blok aan ons been zijn?

Er zijn van die vrouwen die hen geen blik gunnen en voor wie mannen ongelukken zouden begaan. Ik bén zo’n vrouw. Maar dan met planten. Ik geef ze water, als ik het niet vergeet. Aan verpotten denk ik nooit. En tegen hen praten vind ik te belachelijk voor woorden! En kijk, toch doen mijn planten het sinds jaar en dag goed. Dat ik hen een blok aan het been vind en hun eeuwige jeugd mij een doorn in het oog is, lijkt hen niet te deren. Maar waarom heb ik dan opnieuw een gewas in huis gehaald?

Waarom zouden wij ons uit vrije wil uitsloven voor geconnecteerde prullen, die een blok aan ons been zijn?

Deze keer een triootje van welriekende planten – basilicum, pimpernel, salie – verkocht onder de noemer indoortuintje. Mijn tuintje heeft zelfs een naam, het heet Lilo. De plantjes staan in speciale capsules die op het water dobberen. Met daarboven automatische ledverlichting, van 7 tot 23 uur, die de planten een permanent lentezomergevoel bezorgt en doet groeien als kool. Ik heb me zot geamuseerd met het spelen van ‘Tiny kweekt basilicum in haar keuken maar de buren zijn ervan overtuigd dat het cannabis is’ (door de verlichting). Maar lang heeft dat niet geduurd. Want mijn tuintje is geconnecteerd. En dus krijg ik dit op mijn smartphone:

  • Basilicum: vergeet me niet bij te knippen
  • Salie: ik heb honger, snel een tweede (groene) zakje voedingsstoffen
  • Regel de verlichting bij
  • Pimpernel: ik heb dorst, geef me water

Elke dag opnieuw vragen, eisen, bevelen, verwijten. Met de belofte van zelfgekweekte basilicum tegen Kerstmis. Maar wie eet er nu basilicum met Kerst? Dit gezegd zijnde valt dit gadget nog te verantwoorden, het is functioneel. In tegenstelling tot Furby, die bewegende, interactieve pluche die je moet opvoeden en waar ik zo naar uitkeek tot ze effectief deel uitmaakte van mijn leven. Een veeleisend wezentje dat een hels kabaal maakte tot je aan zijn buikje krabde en hij begon te knorren... of te boeren. Een ettertje.

Vandaag maakt een andere geconnecteerde zeurpiet na 20 jaar zijn comeback voor Kerst: de Tamagotchi. Want vergis je niet, de doelgroep dat zijn wij, de nostalgische volwassenen die het beest destijds hebben vertroeteld. Niet de kinderen die geen minuut aandacht willen schenken aan dat gekleurde, 4 cm grote, plastic ei, uitgerust met een klein scherm, waarop van die ouderwetse pixels tekeergaan.

Bij de krant waar ik destijds werkte, hadden we er een geadopteerd. Je moest het eten geven, te slapen leggen, verzorgen, schoonmaken, aaien. Bip! Bip! Hoeveel virtuele luiers hebben we niet ververst! Tot het ei op een sombere vrijdag, toen het nieuws stond te dringen, in een lade werd gedumpt voor de rest van het weekend. Het gekke was het collectieve schuldgevoel waarmee dat lelijke stuk plastic ons opzadelde. Maar waarom zouden wij, die erg op onze vrijheid gesteld zijn, maar zo veel verantwoordelijkheid dragen dat onze onafhankelijkheid eronder lijdt, ons uit vrije wil uitsloven voor geconnecteerde prullen die stuk voor stuk een blok aan ons been zijn? Dus, weg ermee! Ik haak af! De Tamagotchi 2.0 zal op 25 december niet onder mijn kerstboom ontwaken. Een kerstboom die, laat dat duidelijk zijn, zo fake is dat hij geen druppel water behoeft.

Partner Content