© G.F. / MARC BRESTER

Karin Slaughter: “We weten nooit wie onze ouders echt zijn”

Het werk van de Amerikaanse misdaadauteur Karin Slaughter is razend populair over de hele wereld. In haar nieuwste thriller Gespleten gaat een dochter op zoek naar wie haar moeder werkelijk is en was.

We ontmoeten Karin Slaughter – ja dat is haar echte naam – in haar hotel in Parijs. De Queen of Crime heeft er een lange trip vanuit woonplaats Atlanta opzitten. Ze is naar Europa afgereisd om over Gespleten te praten.

Plus Magazine: Is elk nieuw boek even spannend als het eerste?

Karin Slaughter: Ik denk niet aan succes wanneer ik schrijf. Ik probeer gewoon het allerbeste boek te schrijven dat ik kan. Bij mijn eerste vroeg ik mij af: zal ooit iemand dit lezen? Nu moet het gewoon even goed zijn als het vorige en wil ik telkens nieuwe thema’s introduceren.

Deze keer is dat de moeder-dochterrelatie

Eigenlijk gaat het vooral over het feit dat je nooit echt helemaal weet wie je ouders zijn. Dat geldt voor elk van ons. Kinderen denken vaak dat hun ouders enkel voor hen bestaan. Zelf vind ik het altijd verbazend wanneer mijn vader vertelt over zijn leven voor hij mijn moeder ontmoette. Eigenlijk hoor je niet graag dat ze zichzelf amuseerden voor je er was. Da’s een van de dingen die ik wilde exploreren.

De dochter lijkt maar niet volwassen te willen worden.

Dochter Andrea is een dertiger die vast zit in een soort eeuwige jeugd. Ik zie dat bij veel jonge mensen nu. Dertigers zijn nu zoals de twintigers van mijn generatie. Ze weten niet wat te doen met hun leven, modderen een beetje aan. Ze dachten dat hun leven anders zou zijn tegen de tijd dat ze 30 waren: een carrière, een partner, een gezin. Maar ze hebben niets van dat alles en vooral vrouwen voelen zich dan een mislukking.

Herken je dat voor jezelf?

Totaal niet! Ik wist altijd dat ik schrijver wou worden en was erg gedreven. Ik heb het ouderlijk huis verlaten toen ik 18 was, heb mijn studies zelf betaald en ze stopgezet om een eigen zaak te starten. En op mijn 30 had ik een boek geschreven.

Hoe belangrijk was de relatie met je ouders?

Ik ben opgevoed door mijn vader en stiefmoeder. Ik heb een fantastische relatie met mijn vader. Mijn stiefmoeder moest ik aanvankelijk leren aanvaarden. Maar we werden vrienden en ze was als een echte moeder voor mij. Me inleven in een moeder-dochterrelatie van vandaag was wel een hele uitdaging. Ik ben een kind van de jaren ’80. Toen ik opgroeide, zagen moeders er heel anders uit dan nu. Ze verfden hun haar niet, gingen niet naar de fitness: ze gaven het zo een beetje op rond hun vijftig. Dat is mijn moederbeeld. Vandaag is een vrouw van 55 – zoals mijn hoofdfiguur – fit en jong. Er is nu ook een andere relatie tussen ouders en kinderen. Ik moest mijn ouders nog meneer en mevrouw noemen. Er was een duidelijke scheiding tussen kin deren en volwassenen en je moest je volwassenheid verdienen.

In mijn verhalen wordt de slechterik altijd gestraft! In tegenstelling tot in het echte leven.

Je kaart in Gespleten ook maatschappelijke thema’s aan. Geweld, de falende Amerikaanse gezondheidszorg.

Misdaadverhalen zeggen altijd veel over wat gebeurt in de maatschappij. Als je wil weten hoe het er in de 19de eeuw écht aan toe ging, verneem je meer uit de crimi-verhalen van Charles Dickens dan uit de grote geschiedenisboeken. En dus ben ik er mij zeer van bewust dat ik de maatschappij moet reflecteren zoals ze is. En ja, de Amerikanen zijn woedend over hun gezondheidszorg. In mijn verhaal laak ik het systeem zonder namen te noemen. Want ik wil geen lezers beledigen. Sommigen lezen mijn boeken alleen omdat er seks en geweld in komt. Maar anderen zoeken een diepere betekenis en dan hoop ik dat ze nadenken over de problemen.

Je beschrijft het geweld telkens tot in de meest gruwelijke details. Waarom?

Omdat ik het belangrijk vind dat geweld en misbruik daadwerkelijk beschreven worden zoals ze zijn: verschrikkelijk. Er is niets sexy aan! Niet tonen wat bijvoorbeeld aanranding is, zou een belediging zijn aan de slachtoffers en brengt sommigen ertoe seksueel geweld te verheerlijken. Denk maar aan Catherine Deneuve, die vindt dat mannen het recht hebben vrouwen lastig te vallen. Ach, het heeft natuurlijk te maken met haar generatie. En bovendien was het een systeem waar een vrouw als zij profijt kon uit halen.

Maar ik ben er mij sterk van bewust dat vrouwen doorgaans niet geloofd worden wanneer ze seksueel misbruik aangeven. Vaak is de publieke opinie meer bezorgd om die ene man die mogelijk vals beschuldigd wordt dan om de duizenden slachtoffers. Bovendien is het de enige misdaad in Amerika waarbij men je vraagt of je wil dat er een onderzoek wordt ingesteld. Kun je je dat inbeelden bij moord?

Doe je veel research in het misdaadmilieu?

Ik spreek veel met politiemensen, forensische specialisten en advocaten van zowel slachtoffers als daders. Ik wil me effectief onderdompelen in die wereld.

Ben je ook geïnteresseerd in wat de criminelen drijft?

Ja, maar dat betekent niet dat ik een excuus zoek voor hun gedrag. Ze moeten gestraft worden. Maar wanneer we begrijpen wat hen drijft, kunnen we misschien voorkomen. We weten bijvoorbeeld dat seriemoordenaars in hun kindertijd vaak dieren pijnigen. Ik woon in de staat Georgia. Als je daar als jongere dieren mishandelt, wacht je een strenge gevangenisstraf. Net omdat men weet dat dit gedrag vaak tot erger kan leiden.

Je gelooft ook sterk in de kracht van lezen.

De meerderheid van de 18-jarigen die in aanraking komen met het gerecht kan niet lezen. Ik weet dat het simplistisch klinkt, maar ik geloof dat boeken mensen maatschappelijke verantwoordelijkheid bijbrengen. Kijk naar jonge kinderen: zij zijn meestal zeer op zichzelf gericht. Lezen brengt hen empathie bij. Vele studies tonen ook dat kinderen die lezen verbindingen in hun hersenen leggen om kritisch te denken. Die ontwikkelen ze anders niet.

Ben je nooit bang dat mensen geïnspireerd raken door je verhalen?

Je kunt om het even welk boek gebruiken om je daden te rechtvaardigen. Criminelen zoeken altijd naar een excuus voor wat ze gedaan hebben. Ik denk niet dat iemand een moordenaar wordt omdat hij mijn boek gelezen heeft. Als dat zou gebeuren, zou ik dat natuurlijk een drama vinden.

Je bent wel populair bij gevangenen.

Het is altijd goed wanneer iemand leest. Maar mijn verhalen zijn niet instructief. En de bad guys geen helden! In tegenstelling tot in het echte leven, worden ze altijd gestraft! Er is rechtvaardigheid. Mijn verhalen gaan niet over hoe je wegkomt met een misdrijf, maar over de vreselijke en soms dodelijke gevolgen.

Je noemt jezelf introvert. Is dat een goede kwaliteit voor een schrijver?

Voor mij in elk geval. Ik kan makkelijk enkele weken alleen zijn. Ik heb een boshut niet zo ver van mijn woonplaats Atlanta. Doorgaans verblijf ik er twee à drie weken aan één stuk wanneer ik aan een boek werk. Ik praat dan met niemand, kom niet eens buiten, ben zeer gefocust op mijn verhaal. Maar er zijn evengoed schrijvers die zeer sociaal zijn en ervan houden tussen de mensen te komen.

Weten jouw kinderen wie je echt bent?

Ik heb geen kinderen. Ik praat niet graag over mijn privé-leven want ik heb enkele stalkers gekend. Het enige wat ik kwijt wil is dat ik al 26 jaar een relatie heb met dezelfde partner. En ik heb drie katten.

Het nieuwe boek ‘Gespleten’ ligt vanaf 12/6 in de boekhandel. Uitgegeven bij Harper Collins.

Karin Slaughter:
© G.F. / MARC BRESTER

Tijdlijn

6 januari 1971

geboren in Covington, Georgia, VS

Carrière

Studeert literatuur en poëzie aan Georgia State University en start een logobedrijf

2001

Debuut ‘Blindsighted’ is meteen een internationaal succes.

2001-2018

Vijfentwintig thrillers. Waaronder Will Trent en Grand County Reeks. Heeft wereldwijd meer dan 35 miljoen boeken verkocht. Is vertaald in 36 talen.

Partner Content