Anne Vanderdonckt

Is glimlachen echt zo stom?

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Redactiedirecteur Anne Vanderdonckt stelt zich de vraag...

Wanneer ik de zware glazen boetiekdeur openduw, krijg ik van de verkoopster de geijkte formule te horen: “Waarmee kan ik je helpen...” Haar hele lichaamstaal, haar mondhoeken die richting tegelvloer wijzen, laten verstaan dat helpen het laatste is wat ze wil. “Ik ben op zoek naar een trui in gebroken wit met een ronde kraag.” “Ik heb er geen meer.” Euh, en wat is dat wit daar dat om een koper smeekt, op het rek links? Ik hou mijn mond. Geen zin meer in shoppen! “Oh da’s niet erg.” Met een glimlach zo breed dat mijn ogenhoeken ervan rimpelen, weet ik de blik van mevrouw ijspegel te vangen voor mijn nieuwe favoriete spelletje: zuurpruimen doen glimlachen. De verkoopster bezwijkt, loopt met me mee, terwijl ze me een complimentje geeft over mijn jas.

Wat heb ik hiermee bereikt? Misschien dat de verkoopster, die ik al zo vaak slechtgezind heb gezien, zich nu geroepen zal voelen om tegen de volgende klant te glimlachen? Die dan op zijn beurt, enzovoort. Want een glimlach werkt aanstekelijk. En efficiënt. Een beetje zoals wanneer een autobestuurder je ertussen laat, waardoor je nadien zelf geneigd bent er een andere auto tussen te laten, die al een tijdje staat te wachten omdat hij geen voorrang heeft. De wegcode zal nooit de wet van de sterkste kunnen verslaan; een glimlach als bedankje wel.

Op mijn leeftijd zou ik in principe niet meer naïef mogen zijn, maar ik begrijp nog altijd niet waarom het in onze samenleving zo onbetamelijk is om te glimlachen. Een samenleving waar modellen de mooiste jurken ter wereld dragen alsof ze al het ongenoegen van de wereld torsen. Modellen die me eerder zin geven om de blik af te wenden, dan om me als potentiële koper met hen te vereenzelvigen.

Enfin, diezelfde dag kom ik bij een parkeerautomaat aan. Naast mij staat een vrouw, die duidelijk op iemand wacht. Zonder nadenken glimlach ik discreet naar haar. Gewoon als signaal dat ik een ander menselijk wezen heb gespot, niet om een gesprek aan te knopen, zelfs niet om dag te zeggen. Schrikken dat ze doet! Had ik haar zonder reden de huid vol gescholden, dan had ze wellicht even geschokt gekeken. Dertig seconden lang voel ik me Quasimodo.

Boodschappen doen in de supermarkt, iemand tegen het lijf lopen die je geregeld in de gang op het werk kruist, en glimlachen om duidelijk te maken dat je hem hebt herkend (neen, je bent geen nummer!), roept vaak dezelfde gevoelens op. En als die persoon ook nog een kind bij heeft en je naar dat kind glimlacht, word je neergebliksemd, terwijl er een beschermende arm om het kind wordt gelegd, alsof je een mogelijk roofdier bent.

Toch nog zin om onbekenden toe te lachen? Ja, want heel vaak zorgt een glimlach voor een mooie uitwisseling. En doorbreekt een glimlach de spiraal van agressie (die zou zijn ontstaan als ik tegen de verkoopster had gezegd: “en wat is dat daar dan, op het rek?”) die de dag verzuurt, ook die van jou. Omdat een glimlach de beste botox is. Het schoonheidsproduct dat boven alle anderen uittorent. Want je zal zien, als iedereen meedoet, wordt glimlachen trendy!

Partner Content