De ouders zeggen nee, de kinderen zeggen ja

Zoals zo vaak, ontkiemde de idee ’s middags, aan tafel. Wat doe jij dit weekend? Ik ben uitgenodigd op het huwelijk van de dochter van een vriend. Van de zoon van mijn zus. Van de dochter van een schoolvriendin. Van de zoon van een collega die ik al 30 jaar ken.

Wat gek! De ouders – die vriend, zus, schoolvriendin, collega die je al 30 jaar kent – hebben altijd geweigerd om te trouwen. Een princiepskwestie. Intrigerend, toch? Hoe ervaren die vijftigers en zestigers, die zich altijd tegen het instituut huwelijk hebben verzet, de handtekening die de jonge harten van hun kinderen voor altijd (dat is althans de bedoeling) verbindt, die witte jurk, die bruidstaart, die bruidsmeisjes?

De generatie ouders die vandaag hun kinderen opgedirkt naar het altaar leidt, had destijds een grote keuzevrijheid, een grote vrijheid zonder meer. In tegenstelling tot haar eigen ouders, had ze de keuze om al dan niet te trouwen, ook al was dat voor sommige families een bittere pil om te slikken. Ze had de keuze om al dan niet kinderen te willen. In haar dorp te blijven of niet. Te studeren wat ze graag wilde studeren. Zich te kleden hoe het haar uitkwam. Het is de generatie kinderen die in het zog van mei 68 mocht praten aan tafel. Die als individuen werd behandeld. En die haar leven mocht opbouwen en daarvoor zelf de puzzelstukken mocht uitzoeken, ook al pasten die niet helemaal, ook al wrongen ze hier en daar gewoon tegen. Ze heeft gekozen en dus afstand gedaan. Ze heeft gekozen en zich soms vergist. Ze heeft gekozen en de gevolgen van die keuzes gedragen, zonder ze te verwerpen, ook al betekende dat een koerswijziging.

Vandaag hebben de anti-conformisten van gisteren kinderen waarvan wordt gezegd dat ze geen weerwerk meer bieden. Ze luisteren naar de muziek van hun ouders, dragen jeans stijl jaren ’80, zeggen dat ‘mama’ hun beste vriendin is en ‘papa’ hun rolmodel. Als twintigers hebben ze al een pensioenplan (zeggen de banken). Ze dromen van een baan die hen toelaat om zich te ontplooien in hun privéleven. Ze willen in de eerste plaats een gezin stichten. En trouwen met het grootste respect voor tradities. Vaste waarden die hen beschermen in een maatschappij in beweging, waar niets nog zeker is. Behalve de liefde, want daar geloven ze in, die willen ze van de daken schreeuwen. Met veel poeha trouwen is een statement naar de samenleving toe, was oorspronkelijk een vorm van boodschap uitdragen en is dat nog steeds.

Ze bieden geen weerwerk meer... Maar is dat wel zo? Is doelbewust een traditie in eer herstellen op een moment dat men zijn leven begint, ook al heeft dit gebaar weinig zin, dan zo anders dan weigeren te trouwen om zich af te zetten tegen zijn ouders?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content