Anne Vanderdonckt

De mooie reis van een truitje

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Een zondagochtend, aan het ontbijt: “Let op, je hebt confituur uit Agon-Coutainville op je truitje uit Antibes gemorst.” Ik vond de opmerking van mijn echtgenoot best wel grappig en heb ze met mijn pen uit Trier meteen in mijn schriftje uit Maastricht genoteerd. Grappig, want oh zo waar.

Ik heb het nooit over mijn donkerblauwe trui, ik zeg altijd mijn trui uit Antibes. Mijn rok uit Nice. Mijn pumps uit Brest. Mijn bloes uit Amiens. Mijn handtas uit Lyon. Mijn kleerkast lijkt wel een vakantiealbum. Een reisbrochure met citytrips. Een verzameling souvenirs. Mijn kleren, sommige althans, da’s altijd een beetje reizen. Mijn blauwe trui aantrekken, is terugdenken aan de smalle boetiek in dat steegje in Antibes, niet ver van het mooie, schaduwrijke plein, waar vlak voor het museum gewijd aan tekenaar Peynet, zijn standbeeld van een verliefd stel staat. Ik proef weer dat witte wijntje met subtiel fruit dat de wandeling langs de haven voorafging. De dobberende boten, de zee die glinstert in de zon. Momenten van geluk. Die door een blauw truitje weer helemaal tot leven komen.

Shoppen op vakantie heeft iets speciaal en onovertroffen: je kan er momenten mee vasthouden en ze herbeleven met dezelfde intensiteit. Beter nog, je kan ze delen, ze zorgen voor verbondenheid: “Het regent, trek liever je oliejekker uit Le Conquet aan” (ja, uit Bretagne, en nee, het regent er niet altijd). Een souvenir van een magische wandeling onder een hevige stortbui die ons, doorweekt als we waren, een oliejekkerwinkel binnenjoeg.

En als het voorrecht van reizen nu eens de souvenirs zouden zijn die we eraan overhouden? En die ons een leven lang bijblijven. Zelfs tot de dag dat enkel ons langetermijngeheugen nog werkt en deze warme, geruststellende souvenirs steunpilaren worden die ons samen brengen en voor contact zorgen.

In dat opzicht hebben ouders die zichzelf en hun kinderen een symbolische grote reis cadeau doen, alvorens hun kroost op eigen benen staat, overschot van gelijk (lees p. 28). Of ze nu het vliegtuig nemen naar de andere kant van de wereld of de trein naar Oostende, wat telt is dat ze het samen doen en samen het avontuur van hun leven beleven. Deze ‘laatste reis’, die trouwens vaak de (voor-)voorlaatste is, is een relatief recent fenomeen. Wellicht omdat, wanneer de samenleving haar rituelen kwijtraakt, wij mensen die spontaan door andere willen vervangen. Ze zorgen in elk geval voor souvenirs die banden smeden, en dat voor hele lange tijd. Vakantie, da’s allesbehalve onbenullig. En iets kopen dat je op een dag, wanneer je toevallig in je kast rommelt, overspoelt met een golf van geluk, is dat evenmin.

Partner Content