© Getty Images/iStockphoto

Is brood nu eigenlijk echt een dikmaker?

Nog niet zo lang geleden was dagelijks brood vanzelfsprekend. Vandaag ligt onze boterham alsmaar meer onder vuur van allerhande voedingsgoeroe’s. De Nederlandse hoogleraar voeding Fred Brouns scheidt het kaf van het koren.

Stelling 1 : De toename van onze tarwe-consumptie heeft gezorgd voor een toename van het lichaamsgewicht, wat leidt tot meer obesitas en aanverwante aandoeningen zoals diabetes.

Professor Fred Brouns: “Het is niet omdat beide trends zich voordoen dat de ene de oorzaak is van de andere. Zo bestaan er nog correlaties zoals de nationale consumptie van chocolade en het aantal Nobelsprijswinnaars in een bepaald land. Niemand zal het winnen van de Nobelprijs daarom in verband brengen met het wel of niet eten van chocolade. Natuurlijk zorgt het teveel eten van alles wat calorieën levert, voor overgewicht maar dat ligt helemaal niet alleen aan tarwe- of graanproducten zoals brood. Ook in Azië waar weinig tarwe op tafel komt, stijgt nu het aantal obesitaspatiënten. In landen waar al eeuwenlang erg veel tarwe wordt gegeten zoals Italië of Turkije, manifesteert de toename van obesitas zich pas de laatste decennia. “

Stelling 2: Het zetmeel in tarwe verschilt van zetmeel in andere vezelrijke producten. Daardoor zorgt het voor een ongewenste stijging van de bloedsuikerspiegel.

“Fout. Het zetmeel dat aanwezig is in al ons plantaardig voedsel bestaat telkens uit twee verschillende glucoseketens: de amylopectine en de amylose. De verhouding tussen die twee is in de verschillende voedingsbronnen telkens nagenoeg hetzelfde. Dat kan dus geen beslissende factor zijn voor de gesuggereerde stijging in de bloedsuikerspiegel na het eten van brood. Uit goed wetenschappelijk onderzoek blijkt net dat de consumptie van (volkoren)brood resulteert in een lagere bloedglucosespiegel in vergelijking met eenzelfde hoeveelheid aardappels of witte rijst.

Stelling3 : De stof gliadine in tarwe werkt als een opiaat en stimuleert de eetlust.

“Sommigen verwijzen daarbij naar tarwe-opiaten. Dat komt omdat een opiaatachtig effect werd waargenomen nadat wetenschappers bepaalde gluten peptiden( zoals de stof gliadine) in de hersenen van ratten spoten. Wat hierbij over het hoofd werd gezien is dat de menselijke dunne darm deze lange peptideketens niet kan opnemen. Daardoor kan deze stof onmogelijk intact onze hersenen bereiken en een dergelijk effect hebben, wat wel het geval was bij de injectie in de rattenhersenen.

Daarnaast bestaat er ook geen enkel wetenschappelijk bewijs dat gliadine uit tarwe de eetlust zou verhogen. Er zijn evenmin ontwenningsverschijnselen waargenomen wanneer dit eiwit ontbreekt.”

Partner Content